Waar is mijn licht als alles om mij heen donker is?
Waar is mijn vrede als alles onrustig is en dondert.
Al dat getob, gepieker, gewijs en terug getrek in onszelf.
Waarom doen we alles zo alleen?
Waarom reiken we niet uit naar de mensen om ons heen, die we lief hebben?
Waarom laten we hen achter om verder te trekken naar donkere, ijle stiltes diep van binnen?
Om dan als ware overwinnaars weer naar buiten te keren.
En vol ontzag, verwondering en met nieuwe moed onze bevindingen te delen.
Hoe kan je ooit zo samenkomen?
Is het niet mogelijk samen de stilte in te gaan?
Samen je donkerste dieptes te doorzoeken?
Voor mij is dit ten diepste wat vriendschap, liefde , intimiteit en geborgenheid inhoudt.
Ik kan hier toch niet de enige in zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten