Het is lang stil geweest.
Druk.
Een filmpje werd gevolgd door een serie, door een reisje naar de Peleponessos, door de zomervakantie.... Nu is het al weer augustus.
Veel gebeurd, maar toch ....
Het lijkt alsof ik stilsta.
Ik sta bij dat wat ik mijn leven noem en het stroomt voorbij. Ik krijg er geen vat op.
Nog nooit heb ik het leven zo vreemd gevonden. Zo niet van mij. Alsof het mij overkomt. En ik er al kijkend naar een les uit mag leren.
Maar wat is die les?
Wat moet ik leren?
Dat niet alles van mij is?
Ik niet alles naar mijn hand kan zetten en dat dat ook niet hoef?
Dat pijn en eenzaamheid in je binnenste niet erg zijn, omdat alles weer voorbij gaat....uiteindelijk?
Dat alles voorbij gaat?
Maar wat heb ik dan nog te zeggen?
Ieder woord is dan een woord te veel. Een woord dat de pijn vasthoudt, dat de stroom tegenhoudt.
Niets is van mij. Niet echt.
Ieder woord dat ik erover zeg eigen ik me dat drama toe.
Dat is de belangrijkste reden dat ik stil ben geworden hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten