dinsdag 30 januari 2018

nieuw


Ik fietste vandaag om het Malieveld.
Het was een prachtig zonnige dag.
Fris en fruitig.
En ik bedacht me al fietsend en genietend van dit majestueuze stukje van Den Haag:
" Stel dat mijn zwarte gat van binnen er nu zo uit zou zien?
Zo groot....
en ruim...
met zoveel licht en bomen en groen...
en met de prachtige skyline van Den Haag in de verte...
En dat ik dit eng zou vinden? En er dus niet naar wil kijken...
En dat alles wat pijn doet, of wat anders gaat dan ik wil, of me verdrietig maakt of boos, enkel bedoeld is om me aan deze prachtige plek te herinneren?
Omdat het er is om herinnerd te worden. Het wil me iets vertellen.

Hoe ik het ook wend of keer het gat in mij hoort bij mij, is van mij.
Misschien mag ik haar wel omhelzen als een dierbare oude vriend.
En mag ik blij zijn met iedere verwijzing naar deze plek in mij.

En mag ik dan zeggen:
"Hoi! Daar ben je dan! Hoe gaat het met je? Wil je jouw verhaal met mij delen?"

Dit was een fijne nieuwe gedachte.

Geen opmerkingen: