nog even wachten

Het leven begint en eindigt met wachten.
 Geboorte en dood.
Nog even....
Afscheid nemen.
En dan mag je gaan.

Ik luister Milow.
Darknes ahead and behind.
Dat geloof ik niet.
Ik geloof dat je naar het licht gaat.
En daarvoor brand ik een kaarsje voor het raam.
Sterkte lieve allemaal.
En tot ziens Hans.

echt of niet echt....

Ik las van de week een zin. En toen begreep ik alles.

Ik begreep mijn verdriet. Ik begreep mijn blijdschap. 

Ik begreep waar ik vandaan kwam, waar ik heen wilde en waar ik thuis ben.

Dit was de zin:

" ... Het is de grootste behoefte van een mens: de behoefte aan erkenning - 

  en familie is nu eenmaal een soort van bevestiging van je identiteit...."

                                                 (Regen voor de Serengeti - Connie Luyt)

ik, ikke en ik

het regent

tikt tegen de ramen

gedag

mijn gedachten razen

de storm voorbij

kolkend zeg ik

dag

tegen mezelf

ieder ander is beter

dan de ik

die is 

wat mij gelukkig maakt

een dagje samen met het YSL team
drie woorden uit een boek: verbinding. harmonie en samenwerking
een zin uit het internet magazine Inspirerend Leven:
Kracht betekent niet dat je nooit valt, maar wel dat je iedere keer weer opstaat
mijn mooie stad Den Haag inrijden
een kundalini yoga les
de zon die schijnt
de her-innering dat ik sommige mensen al eeuwen en eeuwen ken en ook na dit leven weer zal ont-moeten

En al die geluksmomenten geven mij moed en hoop.
Hoop op beter en meer samen.
Moed om te doen. Om mijn nek uit te steken en te doen wat er voor mij toe doet, ondanks teleurstelling, afwijzing en pijn in mijn hart.
Moed om mijn liefde te blijven geven, want er zijn echt wel plekken waar ze gezien en gewaardeerd wordt.
Moed om mezelf te worden, te zijn en te blijven.
Moed om te zien en te uiten.
Moed om mijn pad te blijven lopen, hoe grillig en donker soms ook.