Las vanmorgen in de Volkskrant magazine het stukje van Hanna Bervoets:
"Troosten is eenzaam. Misschien wel de eenzaamste bezigheid die bestaat.
Maar soms is liefde kiezen voor eenzaamheid zodat de ander niet alleen hoeft te zijn."
Ik had gewild dat ik dit in januari had gelezen en ik me in haar goede gezelschap had gevoeld.
Maar zelfs met terugwerkende kracht geeft het troost.
En inspiratie...
Net als de stem bij de film van bovenstaande foto in het Volkspaleis.
Een prachtige donkere mannen stem, die verhaalde over verzonnen levens bij foto's van totale vreemdelingen.
En ik zag het voor me. Ik zag het me doen. Een blog, waar mensen me foto's sturen van zichzelf en ik bij die portretten verhalen verzon. Hoe iemand is, wat voor leven zij leeft, hoe ze denkt.
Ik ben benieuwd of het zou kloppen, mijn verhalen met de werkelijkheid zoals iemand die beleefd.
Het lijkt me ook interessant om te horen wat iemand van mij zou vinden enkel aan de hand van mijn afbeelding.
Hoe waarheidsgetrouw is mijn afbeelding over mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten