te doen

Het is een tijd van doen.
Gedachten zijn vaak nog gedeeltelijk onbewust of de actie is al gedaan.
Ik praat minder of het doen.
En dat bevalt me wel.
Net contact opgenomen met het bedrijf Kleurpunt.nl om te vragen of zij mijn website willen gaan maken.
Ja, ja, hij gaat komen dit jaar.
Ben het al zo lang van plan en weet eigenlijk al ruim een jaar dat ik graag zou willen dat zij 'm maken en toch weerhoudt iets me ervan om te gaan bellen. "De drempel van de bieb"

Gisteren met Jo weer afgesproken...
O zo zenuwachtig een paar uur van te voren. Geen idee wat ik kon verwachten, want al ik er een naampje aan zou geven, hoe heten wij dan nu?
Nu ga ik er geen naam aan geven, maar toch een deel van mij wil dat wel en dat deel is nu een beetje verward.
Het is eng om m'n hart weer te laten spreken, na een tijd te hebben gezegd tegen haar:
"sht, hou je mond. Hij is niet verliefd op je en ook nooit geweest. Dus... wen er maar aan, dat je weer alleen bent. Dat de man waarvan jij zeker weet dat hij het is, die.... DIE.....waar je al zo lang naar hebt gezocht dat die niet naar jou heeft gezocht. Dat jij HET niet bent voor hem. Dat iemand herkennen in deze wereld niet hoeft te betekenen dat je dan ook bij elkaar blijft. Dat ik hem heb ontmoet en dat dat inderdaad een feest van herkenning is, dat mijn hart  jubelde en dat dat weer voorbij is en dat ik dan nu uit gezocht ben. Dat er nu een nieuw era start. En dat ik benieuwd ben wat zich daarachter bevindt.
Achter vinden ".
En dan is ie er plots nog wel. In mijn leven. Valt het allemaal wel mee.
En vanuit de diepste krochten van mijn hart borrelt de hoop weer.
Weliswaar heeeel voorzichtig. Er zijn luikjes dicht gegaan die niet zo makkelijk weer open gaan,
maar toch...
Wat is het fijn, wat een feest, wat is het gezellig, wat zijn wij bijzonder samen!

Met die gevoelens de film " de Tree of life " zien was een bijzondere beleving. De film nam mij mee op een reis door m'n onbewust.
Een mytisch landschap, waar het verdriet van onze break up hand in hand liep met de euforie van Jo weer naast me te voelen. Te voelen dat met het openen van mijn hart de pijn er eerst uit moet stromen. Dat ik dat nog niet in al zijn volheid heb toegestaan, omdat ik bang was...
Bang om overstroomt te raken. Bang dat die pijn oneindig zou zijn. Waar verdween, als ik er nu aan terug denk.

Als toetje nog wiegen in het zweet op de dansvloer op salsa tunes. Wat een wonder!
Ik ben best trots op Jo en op mezelf.
Ik voel dat we aan een heel bijzonder prachtig kunstwerk bezig zijn, dat veel geduld, compassie en liefde voor onszelf en voor elkaar vraagt. En dat het het hoogste, beste, mooiste verlangt van dat wat we kunnen geven.