vriendschap, liefde, intimiteit, en geborgenheid

Waar is mijn licht als alles om mij heen donker is?

Waar is mijn vrede als alles onrustig is en dondert.

Al dat getob, gepieker, gewijs en terug getrek in onszelf.

Waarom doen we alles zo alleen? 

Waarom reiken we niet uit naar de mensen om ons heen, die we lief hebben?

Waarom laten we hen achter om verder te trekken naar donkere, ijle stiltes diep van binnen?

Om dan als ware overwinnaars weer naar buiten te keren.

En vol ontzag, verwondering en met nieuwe moed onze bevindingen te delen.

Hoe kan je ooit zo samenkomen?

Is het niet mogelijk samen de stilte in te gaan?

Samen je donkerste dieptes te doorzoeken?

Voor mij is dit ten diepste wat vriendschap, liefde , intimiteit en geborgenheid inhoudt.

Ik kan hier toch niet de enige in zijn.

Een lange pauze

Het is lang stil geweest.
Druk.
Een filmpje werd gevolgd door een serie, door een reisje naar de Peleponessos, door de zomervakantie.... Nu is het al weer augustus.
Veel gebeurd, maar toch ....
Het lijkt alsof ik stilsta.
Ik sta bij dat wat ik mijn leven noem en het stroomt voorbij. Ik krijg er geen vat op.
Nog nooit heb ik het leven zo vreemd gevonden. Zo niet van mij. Alsof het mij overkomt. En ik er al kijkend naar een les uit mag leren.
Maar wat is die les?
Wat moet ik leren?
Dat niet alles van mij is?
Ik niet alles naar mijn hand kan zetten en dat dat ook niet hoef?
Dat pijn en eenzaamheid in je binnenste niet erg zijn, omdat alles weer voorbij gaat....uiteindelijk?
Dat alles voorbij gaat?
Maar wat heb ik dan nog te zeggen?
Ieder woord is dan een woord te veel. Een woord dat de pijn vasthoudt, dat de stroom tegenhoudt.
Niets is van mij. Niet echt.
Ieder woord dat ik erover zeg eigen ik me dat drama toe.
Dat is de belangrijkste reden dat ik stil ben geworden hier.