op de val reep

Nog heel even in 2011.

Dank je wel, mooi jaar.
Voor je liefde en succes.
Voor Jo, want wat is het fijn hem eindelijk te hebben ontmoet.
Voor Granada, voor het vinden van mijn stem.
Voor iedere fijne ontmoeting en pijnlijk afscheid.

Dank je voor alles.
ik had niets van je willen missen.
Nog even en ik ga je gedag kussen.
Ik zal dit doen met weemoed, nu al, want tja ik blijf wie ik ben...
uitziend naar iedere glorieuze ontmoeting en ieder afscheid met hand en tand tegenwerkend.

Dag, lief jaar, tot nooit meer ziens!

stilte

ik ben stil
heel plots

fijn en raar

heb mijn stem hervonden
en daarmee me in stilte verloren.

zo ver als anderen vaak waren van mij
ben ik nu voor hen

niet persoonlijk

ik verzink in mezelf
genoeg

zijn dit de naweeen van mantra-zingen?


silence- within myself- finding my voice- far, far away from everybody- losing myself- is this the result of mantra singing?

een vier-week

Een uitgebreide vier-week achter de rug, want ja de geboorte van mijn website moet natuurlijk uitgebreid gevierd worden.
En dat heb ik gedaan!!!
Met een salsadansje en mijn rode jurk op zondag in Havana's.
Met taart en koffie en heel veel gelach met mijn geliefde zusje( die het heeeel belangrijk vond dat ik deze gelegenheid aanpakte voor taart en ach, wie ben ik om me daar tegen te verzetten...) en Martijn in de Overkant op maandag
Met prachtige films in het filmhuis (de Artist) met Jo op maandagavond en dinsdag en woensdag op de bank met een zieke ik.
Met heel veel leuke berichtjes op Facebook en mail van vrienden, collega's en familie op dinsdag en woensdag.
Met eindeloos in bed liggen op woensdag en donderdag. Euh... eigenlijk iedere dag...
Met kijken naar een paar afleveringen van Pardoes op vrijdag met mijn geliefde collega's, kletsen in de auto met Alex, koffie compagnie met Bien, en pepernoten met Mark en Naomi.

En nu ben ik helemaal uitgevierd.
Ik mag weer gewoon aan het werk.
En dat heb ik vandaag gedaan.
Wat een verademing!


had a week of celebrating my website- sonday salsadancing in my red dress in Havana- monday eating pie with my sister and martijn- monday night going to the movies (The Artist) with Jo- tuesday telling the world about my site- wednesday reading the nice reactions of friends - sleeping a lott on thirsday- friday watch Pardoes with my beloved collegae- and now i'm done celebrating, so today i start working on some drawings- thank god!!! liefs tan

super super trots

Ik ben super super trots!
Ik heb m'n site af!!!!!!! Maandag online, het aftellen kan beginnen!!!
Ik heb er net de laatste hand aangelegd,
 voor het eerst helemaal alleen een filmpje van youtube erop gezet
en wel de trailer van Pardoes, die 12 dec op Nickelodeon op de buis komt,
http://www.youtube.com/watch?v=FsdbvPHFKO8

mijn gedichten en verhalen erop geplaatst
en een nieuw poppie.....

Welkom in de familieEzel die zich geen 2 x stoot

 

Per vandaag komt er ook een vertaling in het engels helemaal aan het einde van de nederlandse tekst.

Super proud- today i finished my web-site- monday i will be online- for the first time i updated my own site- with a you tube trailer of pardoes, my own poems en stories and a new POPPIE, liefs TR

nieuw thema

Er is een nieuw thema in mijn leven.
En wel God en Jezus. Geen grapje!
De afgelopen maand heb ik nu al drie boeken uit de bieb gekozen, die alle drie heel erg into the God waren. En, neen, ik heb ze niet ongelezen terug gebracht. Ik heb ze heel keurig gelezen en zelfs gedacht: " mmm, best interessant".
Ik vond 't boeiend om over iets te lezen wat eigenlijk geen thema is voor mij en m'n gedachten te voelen verschuiven, alsof er ergens ruimte kwam, wat me daarvoor alleen maar irriteerde. Nu kwam er een soort 'stel dat' voor in de plaats.
Ik kan het nog niet echt goed benoemen.
Het laatste boek was geen roman, maar een soort autobiografisch spiritueel avontuur van een vrouw in amerika. Haar zoektocht en thuiskomst. Haar geloof in God is meer een geloof in eenheid en goedheid van de mens. Het maakt niet uit welk spiritueel pad je loopt, uiteindelijk leiden al die paden naar het zelfde. Of je nu gelooft in 'De kracht van het Nu" of ik de Koran of je voelt meer affectie met het Boedisme het gaat erom....
tja voor mij gaat het erom dat je geinspireert blijft om goed te doen, om ruim te blijven en niet te blijven hangen in kleine, menselijke grieven en pijntjes. Dat je je kleine ego leert loslaten. Vertrouwen hebben dat wat gebeurd goed is. Dat het altijd goed komt. Dat er genoeg is en zal zijn en zal komen. Dat de wereld niet je vijand is maar je vriend en dat alles samenspant om je te laten komen waar je moet komen.
Dat je moet blijven luisteren en voelen en kijken naar de signalen, wat de volgende stap is. Dat het leven enkel vreugde is en licht en dat je daar ieder moment voor kan kiezen. Dat er altijd hulp en steun is. Dat je nooit alleen bent.

de eerst dag van....

Ik heb vandaag de preview van mijn website
http://www.tanjahoff.nl gehad.
Wauw, wat is dat bijzonder!
Het is geboren.
Nog een beetje onwennig,
details die nog niet helemaal op z'n plek zijn,
maar toch zo lang te hebben gewacht, 2 jaar om precies te zijn, 4 maanden bijdragen leveren, hard en lang nadenken over hoe ik nu wil dat ie eruit zag,
en dan bijna kan ik het delen.
Een pak van m'n hart en last van m'n schouders,
wereld... ik kom eraan.

Is het toeval dat ik net vandaag naar een andere fysio ben gegaan
en dat ik eindelijk m'n rechter arm weer boven m'n hoofd kan heffen zonder pijn.
Twee wervels waren al blijkbaar tijden aan het muiten
en zijn vandaag weer op hun plek geschoven.
Het voelt als een opluchting, alsof de tranen zijn gedroogd na heel lang en hard gehuild te hebben.
Heel fijn en heel erg sterk.
Kom maar op!

spannend

Druk bezig met de laatste dingen voor mijn website klaar te maken.
Ik had de laatste dagen een beetje ongerust gevoel. Ik had de styling pagina gemaild gekregen van mijn website meneer en net zoals de andere keren stelde ik het steeds uit om er naar te kijken, bang dat het niet naar mijn zin zou zijn. Op zich niet erg, maar wat als ik het dan niet meer kan veranderen?
.......
Vandaag dus eindelijk alle moed bijeen geraapt en weet je wat...?
Ik ben er niet blij mee. En het is zaterdag avond laat en ik zal er nog een paar daagjes mee moeten slapen.
Het goede nieuws is dat ik eigenlijk wel weet hoe ik het wel wil, maar dan is m'n website weer geen eenheid.
heb m'n onrust maar even botgevierd op m'n afwas en keukenkastjes en daarna diep ademgehaald.
het zal uiteindelijk ook wel weer goed komen en anders ben ik gewoon niet blij met dat onderdeel. Who cares!!!!

ik voel me nu een beetje zo

een kaartje

ben kaartjes aan het maken van m'n hertje
nog iemand belangstelling?

ze kosten 2 euro per stuk met envelop

beginners

Net terug van de film 'Beginners'...
Wat een prachtige film. Hij is ontroerend, schattig. Ik heb de hele tijd met een big smile op m'n gezicht gezeten, behalve toen ik moest huilen en eigenlijk ook toen.
Wat een mooie film, hoe herkenbaar, hoe intiem, hoe lief, wat een bijzondere manier van opbouw van het verhaal, wat een mooie styling.
Het gaat over echte mensen, echte emoties en hoe mensen daar mee om gaan. Dat emoties niet zwart of wit zijn. Niet vast te pakken en in een hokje te doen en dan klaar is kees....
Hij is op sommige momenten een beetje genant, dat je er van moet gniffelen.
Wat een mooi meisje, wat een echte oude man,
Wat een mooi verhaal.
Dank je wel, bien, voor het delen en geven van deze ervaring.

www.imdb.com/title/tt1532503/

kleine zomer tekeningen

Eindelijk de tekeningen van deze zomer vastgelegd, dus gelijk ook maar even met jullie delen....

Ze zijn ook al keurig in een map gestopt, zodat er weer ruimte aan de muur is voor nieuwe grotere witte vellen.
En die hangen er ook al en ingekleurd ( volgende keer foto's).

Ik zag van de week opeens een verhaal ontstaan uit 3 van de wat grotere tekeningen.
Iets van leeg zijn,  me onder een oosters vloerkleedje proberen te verstoppen, de tuin bewerken, oogsten...tja, kan ik nu nog geen soep van brouwen, maar toch... er was iets
Die oosterse vloerkleedjes zijn wel veeltallig in m'n tekeningen aanwezig dit jaar.
Een nieuw ingredient ?
O en ik heb toch ook een verslaving... die van mij is drama

oogst

Zo ben nu al 10 minuten bezig geweest om dit onderaan de oogst van het balkon nr 151a geplaatst te krijgen... En zoals je ziet..de aanhouder wint. Ik dus.

Wat zijn ze lief, he, die mini groentes. Ben benieuwd of de tomaten nog rood gaan kleuren. Ik hou je op de hoogte.

Heb vorige week mijn vriendinnen op vakantie gestuurd. 

Het helpt. 

Als ze op vakantie zijn kunnen ze niet bellen, smsen, interesse tonen. 

En ik kan dat dan ook niet.

Het geeft aan alle kanten rust en ik ben van plan om er een lange vakantie van te maken.

Echt iets oplossen doet het natuurlijk niet.

Maar ze zeggen dat alles went, dus op een gegeven moment ben ik eraan gewend geraakt dat ze op vakantie zijn en tja, vakantie is niet persoonlijk... en het is een kleine stap van vakantie, een hele lange, zeg maar gerust emigratie naar emigratie uit tanja-vrindinnen-land. En wie weet dat het dan niet meer zo'n pijn doet.

Het was een mini oogst dit jaar in alle op zichten.

Op zoek, nee.... ik vind nieuw vers zaad en heerlijke vruchtbare aarde en grote potten, want dat is wat je doet als je oogst een beetje tegenvalt... je zaait een nieuwe oogst.

Makkelijk!! 

Hoe zaai je vriendschappen?

nieuwe steentjes

Vandaag met m'n zusje gelunched, hier aan tafel en daarna naar de stenenwinkel geweest.
Ik heb mezelf op zowaar drie steentjes getrakteerd; een hele donker paarse amethist om de spanning van m'n schouder en nek af te laten glijden en twee bruine steentjes, waar ik de vorige keer al verliefd op ben geworden. Ze zien eruit al eikels en het lijkt alsof ze van keramiek zijn gemaakt. Ik had ze toen niet gekocht omdat de verkoopster had gezegd dat ze voor de voortplantingsorganen waren....ieieieieieieie!!!!
Nou die hoef ik niet hoor!!!!
Maar toch... ik vond ze zo mooi....
Dus nu liggen ze in een glaasje water te badderen en al weet ik nu hun naam niet meer, ik weet wel dat ze voor heel wat meer zijn.
Na Maya op de trein te hebben gezet heb ik mezelf nog meer verwend. Ben lekker langs de Bram Ladage gewandeld en een heerlijke friet op weg naar huis op gepeuzeld.
Dat iedereen op vakantie sturen helpt echt.
Het is aan mij om van iedere dag een top dag te maken.
Nou dit was er een..

 

een zwaar hart

Mijn hart voelt zwaar, alsof het klem zit. Het geeft me het gevoel van verdriet hebben. Het lijkt alsof ik iets verloren ben, maar ik weet niet zo goed wat.
Ik ben zelfs een beetje bang dat een depressie haar koude, klamme deken over mij aan het uitvouwen is. Ik heb de neiging om weg te willen vluchten, ver weg. Ik wil me verstoppen voor iedereen die me lief is gewoon om geen uitleg te hoeven geven. Ik schaam me.
En tegelijk wil ik contact.
Ik voel me afgewezen omdat ik geen wezenlijk contact voel. Ik voel me alleen.
Ik hoor mezelf stom lullen, blablabla.
Ik word boos van mensen.
Ik droomde vannacht dat papa overleed. En in m'n droom dacht ik vooral dat ik al wist dat dat er aan zat te komen, dat ik het al had voorzien.
Ik droom zowieso veel.
Soms vergeet ik ze bij het wakker worden met opzet, omdat ze me angst aanjagen.
Het is alsof er afscheid in de lucht hangt en ik vecht ertegen met hart en ziel.
Ik wil niet nog meer verliezen, hoe kaal kan m'n tuintje worden!?
En toen herinnerde ik mij de wijze woorden van Ar van een tijdje geleden.

Dingen komen en gaan. Laat dingen die gaan, maar gewoon gaan en kijk uit naar de nieuwe dingen die komen. Je kan de loop van het leven niet tegenhouden

gewoon even in oktober

 een prachtige zonsondergang vanaf m'n bank

er zijn alweer nieuwere tekeningen dan deze 'Samen'.
Ik heb de laatste tijd vooral hele kleine tekeningetjes gemaakt. Meer ansichtkaart achtige dingen.
ben ik best wel blij mee. Ook druk bezig geweest om weer werk naar een galerie te sturen. Altijd weer heel spannend. Heb er uiteindelijk 3 weken over gedaan. Had ook in 3 dagen gekund, maar was uiteindelijk wel heel tevreden. dat telt.....
Ook bezig met werk naar uitgeverijen te sturen. In mijn hoofd in ieder geval. wil eigenlijk eerst m'n site af hebben. maar erover denken is goed, dan ontstaat het toch al een beetje. worden er wat drempels weg genomen en dan kan het straks sneller in de werkelijkheid geboren worden.... hoop ik

van ons

in de afstand
zit de liefde
die ons eigen is

in de afstand
zit de groei
die ons mogelijk is

in de afstand
zit de pijn
van al onze levens samen

in de afstand
zit de intimiteit
die we delen

in de afstand
zit het begrip
dat we voor elkaar hebben gekregen

in de afstand
zit de belofte
van ons hier en nu

herfst

Vandaag voelde ik het voor het eerst dit jaar. De sensatie van de herfst. Het gevoel dat er rust in m'n buik daalt. Ik kan dieper adem halen, er glijdt een last van m'n schouders( welke last in hemelsnaam) en ik ruik weer echt.
O, wat vind ik dit altijd weer een fijne tijd!
De kleuren zijn zo mooi, van de lucht, van de zon, van de blaadjes aan de boom.
Het is ieder jaar weer een periode dat dingen vanzelf lijken te gaan, alsof alle goden samenspannen om het mij naar de zin te maken.
Nou, als dat zo is......
Dan wil ik wel weer wat werken en ik had het zo bedacht...
In oktober een hele leuke film met een beetje uitloop naar november. Nov en dec in mijn atelier aan het werk tekeningen inlijsten en reclame maken voor mijn web site die dan van start gaat en dus ook alles de deur uit naar uitgeverijen. Van nu tot okt een dag of drie commercials voor Sylvia. Het mogen ook hele leuke commercials zijn in oktober hoor!! Maar wel een dag of 15. En dan in januari en februari en maart voor Pardoes deel 2 in de studio.....

een troost... een antwoord

Gelezen in Kon je me maar zien, een roman van Cecelia Ahern:
"...de meeste meteoren in een meteoren zwerm zijn parallel aan elkaar. Het lijkt of ze uit hetzelfde punt aan de hemel komen, de radiant, en vanaf dat punt reizen ze in allerlei richtingen"
....
"sterren zijn net mensen. Alleen omdat het lijkt alsof ze uit hetzelfde punt komen betekent niet dat ze dat ook echt doen. Het is gezichtsbedrog, veroorzaakt door de afstand"
....
"Het is de aard van elk wezen om in verschillende richtingen te reizen."
.....
"Het leven bestaat uit ontmoetingen en afscheid nemen..."
En een laatste:
" Het maakt niet uit waar ter wereld je je bevindt, want het gaat erom waar je hierboven bent...
Het gaat om de andere wereld, die ik bewoon. De wereld van dromen, hoop, verbeelding en herinnering. Hierboven ben ik gelukkig en daarom ben ik hier gelukkig."

En dan voor even is het leven, mijn leven, gewoon goed...

niet persoonlijk opvatten

Hoe doe je dat.... als een vriend de vriendschap beeindigd, hoe kan je dat niet persoonlijk opvatten?
Gisteren een goed gesprek met Ar hierover. En hij had er wel een verhelderend idee over.
Ik ieder geval ik kreeg er een gevoel van ruimte van.
Bij mij bleef een paar gedachten rond tollen.
Laat het gaan over jouw gevoel voor die ander en maak je niet druk of iemand het zelfde voelt voor jou.
Stop met naar bewijs van vriendschap te kijken
Vriendschappen komen en gaan en als ze gaan trek het je niet persoonlijk aan (HELP, hoe doe je dat!!!!) en
kijk naar de mogelijke nieuwe mensen, die je als vriend zou willen.
Dus mijn nieuwe mantra wordt:
het is niet persoonlijk

over vrienden

Ik heb een van mijn beste vrienden verwaarloosd de laatste tijd.
Zelfs zo erg dat ie bijna niet meer in zicht was als zodanig.
Mijn oudste, trouwste, loyaalste en altijd aanwezige vriend,
die er altijd is als ik eraan denk hem weer uit de kast te halen.
Zonder wie het leven kaal en eenzaam is, zonder kleur en smaak.
Maar ik vergeet zo vaak hem zo te benoemen.
Ik vergeet vaak dat hij mijn beste vriend is.
Ik vergeet vaak dat hij als enige bij machte is mijn wereld kleur te geven,
als de wereld donker en koud dreigt te worden.
Ik vergeet vaak dat ik mijn beste vriend al heb ontmoet,
omdat ik zo graag zo'n vriend ook in de mensenwereld zou willen...
Omdat ik niet weet hoe ik mijn vriend moet noemen.....
inspiratie, kunst, mijn bron, fantasie, mijn geheime wereld
Ik weet alleen dat je me heel dierbaar bent en zonder jou de wereld een kale levenloze woestenij is.
Dank je wel

tranen

Lang geleden dat ik heb gehuild bij een boek.
Gisteravond was ik de laatste zomer van Anne Brashares aan het lezen. Een roman over twee zussen en hun beste vriend die samen de laatste zomer van hun jeugd beleven.
Aan het einde gaat de ene zus dood en de beschrijving van het verloren gevoel van de andere zus...
ah, dat ging mij door merg en been.
Het beschreef precies het gevoel dat ik had toen Lucia overleden was nu al weer 10 jaar geleden.
En nog meer.... ik kreeg medeleven met de Tanja die ik toen was. Hoe alleen ik toen was. Geen mensen die er iedere dag waren om me te steunen, die met me mee leefden, mee pijn hadden. Het onbegrip van vrienden. De angst van mezelf, voor mezelf. Voor het eindeloze onpeilbare verdriet.
En me alleen voelen, zo intens alleen, dat alleen slapen hielp. Dagen, nachten, weken achter elkaar.
 11 uur Opstaan, ontbijten, aankleden, boodschap, lunch, middag dutje van een paar uur, avondeten, tv kijken en om 21 uur....ik mag al weer bijna naar bed.....
Ik realiseerde me ook dat een randje van die eenzaamheid die ik toen heb leren kennen, dat die mij nog steeds achtervolgt. En dat ik er op de een of andere manier vrede mee moet sluiten.
Dat dat gevoel hoort bij mijn keuze van dit leven op aarde. Dat het mijn leerschool is.
Het is als het ware mijn bril, waardoor ik de wereld beleef. Het is lastig voor mij om me ergens helemaal bij te horen voelen en ik voel me ook nog eens overdreven snel afgewezen. Mijn idee van vriendschap is er een die lastig te handhaven is in de werkelijkheid van iedere dag. Maar de werkelijke pijn zit 'm erin dat voor mij het wegvallen van vriendschappen het bewijs zijn dat ik raar ben, het niet waard om van gehouden te worden. Dat ik het niet waard ben om moeite voor te doen, niet waard om me op te zoeken.
Voor mij lijkt het dat iedereen een kring van vrienden en vriendinnen om zich heen heeft en dat die kring hier op aarde voor mij soms vol is en soms angstaanjagend leeg wordt.
Ik weet dat het schijn is, maar toch....
Soms doet het zo'n pijn. Zo'n pijn dat ik gewoon zelf alle contacten wil verbreken.
Gewoon... even op vakantie gaan. Telefoon uit, mail niet lezen.
Maar het helpt niet.
Alleen de rivier van eenzaamheid en alleen voelen in duiken en er vrede mee krijgen helpt echt, maar zelfs al weet ik wat te doen, hoe 't te doen en wetende dat er weer land is aan de andere kant, maakt de duik niet makkelijker,  rare wezens zijn we toch....

oogjes dicht, snaveltjes toe.

Het is naar binnenkeer tijd voor mij en m'n hele lichaam en hoofd verzet zich ertegen.
Met als resultaat... afspraken die worden afgezegd ( niet door mij), smsjes( van mij) waarop mijn lieve vrienden niet reageren en contact met onbekenden dat heel naargeestig is met een onderwerp (manisch depr.) wat steeds weer terugkomt ( bij die ander).
Hoelang ga ik nog met m'n hoofd tegen de muur lopen, voordat de boodschap van mijn wezen doordringt?
Hoelang ga ik me nog zielig en alleen voelen?
Zo ook nu....
Jo zou komen......
dan ga ik naar sala...jaaaaaa....salsa....even alle pijn in m'n hoofd los en de stijve pijn in m'n kuiten....jaaaaaa
NEEEEEEEEE!
Pijn in m'n hoofd al een paar dagen, gisteren pijn in m'n buik en vandaag in m'n kuiten, dat betekent ...
even rustig aan doen, even voelen, weet je wel
NEEEEE, daar wordt het alleen maar erger van, gewoon even overheen gaan, voel je er niets meer van...
Tja en soms is dat ook zo en soms ook niet.
Nu is het goed om terug naar af te gaan en de ruimte te geven aan alles wat ik voel.
Ik BEN niet zielig. Ik voel me zo. En dat gaat weer over. Op dit moment kan niemand anders dan ik zelf mij een ander gevoel geven.
Het gaat voorbij

succes

Met veel succes is het me gelukt mezelf uit te putten.
Ondanks de leukheid van de klussen, ondanks de fijne collega's, ondanks alle ervaring....
Ik kan en wil helemaal niets meer moeten en toch moet ik nog even wel een paar dingen
en die lijken wel onhaalbare bergtoppen.
Simpele dingen, als de was doen en op tijd droog hebben, alle spullen terug naar het atelier voor een bepaalde tijd, daarvoor nog even koffie drinken bij pap en mam, alle spullen uberhaupt naar beneden sjouwen........
NEE!!!!!!!!!!! IK WIL NIETS MEER!!!!!!!!

Ach, 1 brug te ver.

over liefde

Las net op de blog van Therese een tekst van Rumi, die iets bij mij van binnen aan het trillen brengt.

Zet alles op het spel als het om liefde gaat.
Anders kun je beter vertrekken.

En zo is het maar net....
Lijkt wel een beetje op mijn slogan van de afgelopen jaren
... leef en heb lief....
Er klinkt een" ga ervoor" in door, die past bij mij in deze periode.

druk

Slapen, eten, werken, autorijden, slapen volgen elkaar onafgebroken op en dat bijna zonder tijd voor even ontspannen.....
ahhhhhhh!
Ieder iets anders, gaat ten kosten van m'n kostbare slaapuren.
Moeilijke keuze, hoor.
Even theetje en lezen of 8 uur slapen...
Morgen gokken dat er geen files zijn en krap aan op tijd weg gaan, maar dan wel met stress in m'n buik en nog even langer blijven liggen of op m'n eigen bank een koffie verkeerd of relaxed de dag beginnen...
keuzes, keuzes, keuzes.

borrelend

Ik voel me borrelend als champagne.
Zo gelukkig, dat ik het wel van de daken kan schreeuwen
en zin in....
tja alles.
Zin om me uit te breiden, groter te worden, rijker te worden, liefdevoller te zijn.
Zin om me te vullen met nieuwe kennis, nieuwe uitzichten, nieuwe gevoelens.
Ik voel me sterk.
Angst voor alles heeft plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid naar ongebaande paden.
De behoefte om mezelf te beschermen is vervangen door vertrouwen dat dat gebeurd wat moet gebeuren en dat dat me (gaat) verrijken, zolang ik mijn hart maar open hou.
Dit is nieuw voor mij.
Het geeft me vleugels.

vroeg in de ochtend in casa pequena

nieuwe tekening

Wat is het leven toch mooi!!!!!

nog even...

Zo naar Amsterdam voor de een na laatste nightshoot.
Voel me vandaag een beetje zweverig, maar extra wortels de aarde in laten groeien met m'n "ochtend" meditatie...
Is raar, dat zelfs als je voldoende uren slaapt na een nacht werken, dat dat toch niet echt helpt.
Ach, ook vannacht gaat weer vanzelf voorbij.
Heb net zo'n chick-lit gelezen, staat me er toch een prachtige zin op de laatste bladzijde, namelijk

"We bouwen te veel muren en te weinig bruggen"
van Isaac Newton.

Dit gaat voor de komende tijd mijn mantra worden... bruggen bouwen....

Verder nu bezig in een heel mooi boek van Ann Brashares " Herinner mij".
Het gaat over een man die al zijn vorige levens nog kan herinneren en al zijn wijsheid en geleerde dingen mee kan nemen naar zijn volgende levens. Eigenlijk gaat het over een liefde door al die levens heen die niet echt van de grond komt, maar ik vind vooral de wijsheden over zielen, doodgaan en meerdere levens interessant. Ik heb al heel wat ezelsoren in het boek gemaakt.

Een oortje om mee af te sluiten

.... Wat herkennen we precies?
 De ziel is een raadselachtig iets.
Ik kan je wel vertellen dat wat mij betreft de ziel zich toont in ons gezicht en ons lichaam.
Bestudeer het gezicht van 1 persoon in het bijzonder.
Vraag je af wat je over deze persoon weet en als je jezelf openstelt zul je ontdekken dat dat nog heel veel is.
We schermen ons van nature af van de mensen om ons heen, dus wees gewaarschuwd.
Je kunt er erg geprikkeld door worden en je slecht op je gemak voelen als je goed kijkt. In ons leven vereenvoudigen we alles, dus als je je schild laat zakken, is de complexiteit uiterst verwarrend.....

beetje chaotisch

Ik ben de laatste week steeds van alles kwijt.
Dingen, waarvan ik zeker weet dat ik het ergens bepaald heb neergelegd en dan ligt het er niet....
Gek word ik ervan!
Zo ook vandaag.
Ik ging naar de film.
Tas klaar, fietssleutel in het zijzakje....
Sta ik beneden, zit de fietssleutel niet op z'n plek...
Weer naar boven, had m'n tas leeggehaald, omdat ik erna wilde gaan dansen, dus waarschijnlijk sleutel met het leegmaken eruit gehaald, maar ook bij de ex- tastroep zat ie niet....HELP
Mama gebeld, niet dat die vanuit Leiderdorp iets kan doen, maar ben er achter gekomen dat het helpt met het terugvinden van iets om het gewoon tegen iemand hardop te zeggen.
Dus al bellend en heel gefrustreerd liep ik door het huis en waar lag m'n sleutel?
In de badkamerspiegel op het plankje.......Wat een rare plek!!!!!!
Wat betekent dit?
Mocht ik niet naar de film?
Ben ik m'n kracht tegen mezelf aan het inzetten?
Weet ik niet met m'n kracht om te gaan, "m niet in toom te houden en doet ie nu rare dingen met mijn realiteit?
Ben ik moe en chaotisch?
Wil ik te veel te snel?
Wie kan 't me zeggen.....

oeps

lees ik m'n eigen tekst terug...
voortaan aan het einde direct even doorlezen.
Wat een fouten!
Ben ik ook zo slordig in het echte leven of staat het voor iets anders?
Te snel willen gaan....?
De details over het hoofd zien, alleen gaan voor de grote lijnen, zo'n beetje...ongeveer....?
Eigenlijk geen dingen waar ik mezelf in herken.
Alhoewel ik zie graag wel een beetje resultaat, wil graag duidelijkheid.
Voor de beste duidelijkheid, ben ik achtergekomen, moet je gewoon rechtdoor blijven redeneren, dus geen ja maar.. of andere in rondjes bewegende redeneringen. Gewoon a, b, c, d.....z en daar dan blijven.
Heel fijn....heel zwart wit
maar
absoluut niet het leven.
Wel de snelste manier om uit een pijnlijke situatie te geraken of om er uberhaupt niet in terecht te komen.
Maar of je nog iets gaat meemaken wat je hart en ziel raakt.... ik denk 't niet.
Dus dan misschien maar een lettertje fout of zinnetje niet lopend... een kneus die daar op let.
Toch lees ik in het vervolg het voorgaande nog even ...

te doen

Het is een tijd van doen.
Gedachten zijn vaak nog gedeeltelijk onbewust of de actie is al gedaan.
Ik praat minder of het doen.
En dat bevalt me wel.
Net contact opgenomen met het bedrijf Kleurpunt.nl om te vragen of zij mijn website willen gaan maken.
Ja, ja, hij gaat komen dit jaar.
Ben het al zo lang van plan en weet eigenlijk al ruim een jaar dat ik graag zou willen dat zij 'm maken en toch weerhoudt iets me ervan om te gaan bellen. "De drempel van de bieb"

Gisteren met Jo weer afgesproken...
O zo zenuwachtig een paar uur van te voren. Geen idee wat ik kon verwachten, want al ik er een naampje aan zou geven, hoe heten wij dan nu?
Nu ga ik er geen naam aan geven, maar toch een deel van mij wil dat wel en dat deel is nu een beetje verward.
Het is eng om m'n hart weer te laten spreken, na een tijd te hebben gezegd tegen haar:
"sht, hou je mond. Hij is niet verliefd op je en ook nooit geweest. Dus... wen er maar aan, dat je weer alleen bent. Dat de man waarvan jij zeker weet dat hij het is, die.... DIE.....waar je al zo lang naar hebt gezocht dat die niet naar jou heeft gezocht. Dat jij HET niet bent voor hem. Dat iemand herkennen in deze wereld niet hoeft te betekenen dat je dan ook bij elkaar blijft. Dat ik hem heb ontmoet en dat dat inderdaad een feest van herkenning is, dat mijn hart  jubelde en dat dat weer voorbij is en dat ik dan nu uit gezocht ben. Dat er nu een nieuw era start. En dat ik benieuwd ben wat zich daarachter bevindt.
Achter vinden ".
En dan is ie er plots nog wel. In mijn leven. Valt het allemaal wel mee.
En vanuit de diepste krochten van mijn hart borrelt de hoop weer.
Weliswaar heeeel voorzichtig. Er zijn luikjes dicht gegaan die niet zo makkelijk weer open gaan,
maar toch...
Wat is het fijn, wat een feest, wat is het gezellig, wat zijn wij bijzonder samen!

Met die gevoelens de film " de Tree of life " zien was een bijzondere beleving. De film nam mij mee op een reis door m'n onbewust.
Een mytisch landschap, waar het verdriet van onze break up hand in hand liep met de euforie van Jo weer naast me te voelen. Te voelen dat met het openen van mijn hart de pijn er eerst uit moet stromen. Dat ik dat nog niet in al zijn volheid heb toegestaan, omdat ik bang was...
Bang om overstroomt te raken. Bang dat die pijn oneindig zou zijn. Waar verdween, als ik er nu aan terug denk.

Als toetje nog wiegen in het zweet op de dansvloer op salsa tunes. Wat een wonder!
Ik ben best trots op Jo en op mezelf.
Ik voel dat we aan een heel bijzonder prachtig kunstwerk bezig zijn, dat veel geduld, compassie en liefde voor onszelf en voor elkaar vraagt. En dat het het hoogste, beste, mooiste verlangt van dat wat we kunnen geven.

de eerste....

Op een regenachtige zaterdag ben ik zomaar mijn blog begonnen.
Over mijn gedachten, gevoelens en leven.
Over liefde, vriendschap en familie.
De achtergrond bij mijn tekeningen.
Mijn verhalen die de wijde wereld gaan verkennen.
Spannend!